Czy ja też mogę? *nieśmiało wychyla się spod kołdry*

Mausi

Eliza
póki co 15 lat (16 w listopadzie)
3049935;
próbka:
Czasami bywa tak, że w pogoni za własnym szczęściem, zapominamy o tym, co najważniejsze. Zajęci swoimi sprawami, innych odkładamy na drugi plan. Kierujemy się egoistycznymi pobudkami nie umiejąc żyć dla innych. W końcu budzimy się pewnego dnia i zauważamy, że tak naprawdę nie mamy nikogo z kim moglibyśmy być. Jesteśmy w końcu tylko ludźmi.
Jest taki dzień, w którym powinniśmy całkowicie zapomnieć o sobie i poświęcić się innym, Boże Narodzenie.
Płatki śniegu wirowały, niczym tancerki wykonujące z pasją skomplikowany taniec, i opadały na zimną ziemię. Gdzieś w oddali majaczyła sosna przyprószona lekko białym puchem. Znacie cudowniejszą rzecz od obserwowania śniegu, siedząc w ciepłym mieszkaniu i popijając kawę, bądź gorącą czekoladę?
Szczupła blondynka stanęła pod drzwiami i strząsnęła śnieg z fikuśnej czapki nałożonej na długie, puszyste włosy. Chude nogi drżały lekko z zimna, jedna delikatna ręka ściskała torebki z prezentami, a druga nacisnęła dzwonek. Duże, brązowe oczy z wesołością spoglądały na tabliczkę na drzwiach, która głosiła ,,B. H. Jeziorowscy W. I. S. Borowiec”.
-A więc moje imię nadal jest tutaj.- Szepnęła z uśmiechem i podrapała się do nosie.
-Wiki! Wiki!- Rozległ się krzyk i przez drzwi na zewnątrz wypadła niska blondynka o dziecięcej twarzy, która zaczęła całować przybyszkę po twarzy. - Nareszcie, boże, nie mogłam się doczekać, żeby ciebie zobaczyć, o rany, Wiki, matka będzie w siódmym niebie. Wchodź szybko, pewnie ci zimno, zaraz zrobię herbaty. Mamo, Wiktoria przyjechała!- Z pokoju po prawej dobiegł trzask tłuczonego szkła. Dziewczyna ściągnęła kurtkę, kozaki i czapkę i udała się w stronę kuchni, aby uściskać matkę.
-Boże, Wiktorio, już myślałam, że nie przyjedziesz- powiedziała kobieta w średnim wieku uśmiechając się szeroko i całując najstarszą córkę w policzek.
-Jak mogłabym nie przyjechać. Są przecież święta mamo. Hm… Nie spodziewałam się aż tak miłego powitania, Sonia mogłaby robić za rozentuzjazmowany tłum.- Mruknęła spokojnie Wiktoria siadając na krześle koło kolejnej blondynki o głębokim stalowoniebieskim spojrzeniu.-Hej, Iza!
-Hej, Wiktoria, super, że przyjechałaś.- Uśmiechnęła się Izabela i uściskała siostrę przez stół.
-Zapowiada się całkiem niezły wieczór, powiem Hubertowi, żeby naznosił drewna z szopy, jak tylko wróci ze sklepu. Sonia, daj Wiktorii coś do picia.- Rzekła Beata do najmłodszej córki, która właśnie stanęła w drzwiach.
-Okej. Czego byś się napiła, o miłości mego życia?- Spytała z uśmiechem chwytając rękę Wiki i przybliżając ją do ust.
-Ach, Romeo, może być gorąca czekolada, ale mnie już jest ciepło kiedy widzę ciebie i twój umięśniony tyłek.- Odrzekł chudzielec z pobłażliwą miną.- Muszę jeszcze wnieść moją walizkę, została w ganku.
-Kochanie, już to zrobiłam. Zaniosłam do twojego czcigodnego pokoju, dziewico ty moja.- Powiedziała Sonka stawiając filiżankę na stole.
-Już wiem czemu uwielbiam przyjeżdżać do domu!- Wiktoria rozsiadła się wygodnie na krześle i rozglądnęła się z uśmiechem po kuchni.- Pomogę ci mamo.
-Nie trzeba, naprawdę, nie przyjechałaś tutaj, żeby mi pomagać.- Rzekła blond włosa matka krojąc jajka.
-Ale chcę!- Wiki wstała z krzesła i pocałowała mamę w policzek.

Rosette Marianne Chatelain

Podchodząca optymistycznie do życia dziewczyna (a właściwie kobieta) z cholerycznym usposobieniem. Dusza towarzystwa, która uwielbia być najlepsza. Próba opisania osobowości Rose w kilku słowach było by błędem. Od jednej skrajności, w drugą... Raz słodka, innym razem gorzka. Zmienia nastroje tak szybko, jak ubrania, których wciąż przybywa w szafie w rogu olbrzymiego pokoju na poddaszu jednej z londyńskich kamienic. Trudno nadążyć za jej tokiem myślenia i działania, ma po prostu tysiąc pomysłów na minutę. Kuzynka Cho Chang, z którą od zawsze była związana, pomimo, iż obie chodziły do innych szkół, nie widziały się codziennie. Obecnie ścigająca Harpii z Holyhead.
Marina Jamieson

Cho Hyun Chang

Pierwsza miłość głównego bohatera sagi, starsza od niego o rok. Skończyła Hogwart w 1997 roku, była Krukonka. Wydawać się może, że spokój cały czas gości na jej twarzy. I to nie tylko złudzenie. Zawsze uśmiechnięta i pozytywnie nastawiona do życia, przez co zawsze otacza ją grono przyjaciół. Po skończeniu Hogwartu przez chwilę mieszka u ojca, w Korei, aby potem przekonać się, że jej miejsce jest w Anglii. Po powrocie do matki, zaczyna pracę w magazynie "Czarownica", w dziale z modą, osiągając sukcesy. Czy to jest dla niej spełnienie marzeń? Czy może jest jeszcze coś ważniejszego?
Katie Leung

Liczę na pozytywne rozpatrzenie mego zgłoszenia przez Was, Szanowne Grono Autorskie. *rozdaje wszystkim duuuuże lizaki*

Szafran

Coś dużo nam się naroiło tych dziennikarzy. Chociaż w sumie moja Sarah jest fotoreporterką, ale to w końcu podobne ;)

Mnie tam się w sumie podobało. Pewnie jeszcze się rozwiniesz twórczo i zmieni Ci się trochę sam styl (kto to kur** mówi :P ). Ech... Kiedy przypomnę sobie moje pierwsze teksty...

Jako najmłodsza stażem w tej serii jestem na TAK.

(Jak na wyborach swoją drogą :P )

Narinn

Ja potrzebuję reporterów do mojego planu, hellou! xD
Ale wy o tym jeszcze nie wiecie, ciii.

Tak czy inaczej jestem jak najbardziej na tak. Tekst mi się podoba, jest taki...zwięzły. Co do rozwinięcia rozwiniesz się z pewnością, uczymy się całe życie ^^

Tak więc oficjalnie jestem na TAK!

:hamster_evillaugh:

Narcyz.

Czy Ty na pewno tego chcesz, bo to seria ściśle wtórująca lenistwu, gdzie wbrew pozorom nie przechodzimy kryzysów, a szerzymy pijaństwo i rozpustę zamiast tworzyć kolejne notki. Ja tu dla przykładu więcej leżę do góry brzuchem, aniżeli piszę, chociaż stwierdzić muszę, że nie cierpię przy tym katuszy.

My z eLLą możemy być na tak*, jeśli tylko koleżanko zniesiesz te Nasze okresy totalnego niechcenia, kiedy rzucamy w stworzenia wszelakie puszkami po piwie zamiast rzeźbić w słowie.

* Panno M. i tak wiem, że przeczytasz cały post, ale wedle prośby wytłuszczam rzecz najważniejszą, bo znowu pisałem o niczym. Ech... Artyści. xD

:hamster_explain:

Mausi

Oj kochane, mnie to akurat pijaństwo i rozpusta nie przeszkadza ;>
Dzięki ;)

Narcyz.

Mausi

Oj przepraszam :$ ale gafa.
Co mam zrobić, żebyś mi wybaczył tą niewybaczalną zniewagę? ;p

nicole.

Mausi

Dziękuję, kocham Was ;*
Zrobię wieczorkiem, a teraz zmykam.
:hamster_bye:

Dzięki, dzięki, dzięki.

shige

Okej, oczywiście na TAK.

Jak założysz bloga to podaj adres tutaj a ja następnie zamknę temat : )

Pozdrawiam i witam w szacownym gronie autorskim Hogwarts!

edit: na razie wepchnęłam ich do jednego subforum, ale jak chcesz dwa blogi zrobić to nie mam nic przeciwko x)

Mausi

kwiatem-byc.blog.onet.pl -> założyłam bloga <3